زندگی روی خط تعادل

حساب روزها و ساعتها از دستم رفته. مثل آدمی هستم که بعد از یک طوفان به ساحل رسیده........

شب لیله الرغائب گذشت و هرچقدر هم که دوست داشته باشی نمی توانی ارزش ایام را درک کنی....

جای اوقات و ایام در قلب آدمی است. حقیقتا تقویم و تاریخ فقط برای یادآوری هستند. قلب آدم باید پذیرای مناسبتها و ایام  باشه. اینها فقط برای تذکر هستند. برای اینکه فراموش نکنیم که غیر ممکنی وجود نداره. برای اینکه یادمون نره که خدا یعنی بزرگی و نا محدود بودن و یادمون نره خدا  یعنی عشق محض. برای اینکه دلهای سیاهی گرفته را جلا بدیم تا محل تجلی بشه.

گاهی وقتها آدم قدم در راهی می گذاره که اولش خیلی مطمئن و پر امیده. اما وسطهای راه خستگی و ضعف باعث می شه شک کنه از اینکه نکنه به بیراهه بره نکنه راهی که اومده اشتباهه. از کجا معلوم که درست اومده. کجا می ره اونهمه اطمینان و استقامت. زانوها می خوان شل بشن دل پر از وسوسه می شه عقل دلیل میاره و اما و اگر می کنه............ اما خدا هیچ مسافری را در راه تنها نمی ذاره. مطمئنم توی همین روزهای شک و تردید یه کورسویی نشون می ده یک جهتی را راهنمایی می کنه. کاش اونقدر وسوسه ها زیاد نشده باشه کاش اونقدر زانوها سست نشده باشن و چشم ها از بینایی نیفتاده باشن که اون نور ولو کوچک دیده بشه و ادامه راه امکان پذیر بشه.بین خود و خدا هیچ واسطه ای نیست. یادمون نره هیچ واسطه ای

یک طرحی بود به اسم دوست شهید من. تا صفحه را باز کردم چشمم افتاد به یک شهید دلم لرزید بیشتر که خوندم دیدم می تونه شهید من باشه . اما نمی تونم خودم را قانع کنم اون رو بین خودم و خدای خودم قرار بدم. حتی قادر نیستم ازش بخوام شفاعتم را بکنه. دوست ندارم هیچ واسطه ای بین من و خدا باشه. دوست شهیدم را انتخاب کردم تا نیت کنم یک کاری را انجام بدم و صوابش را تقدیم کنم به روح دوست شهیدم. برای تشکر ازش برای قدردانی از کارهایی که کرده برای شکرگزاری از این که الان که من اینجا راحت نشستم به خاطر جانفشانی های امثال اونه. دوست دارم دوست شهیدم باشه اما دوست ندارم احساسی و جوگیرانه تصمیم بگیرم. خیلی خواستم در مورد زندگیش بدونم اما هیچ چی نبود. فقط چند تا عکس و چند تا خاطره......یه عکس هم بود که نشون می داد چقدر بیخوابی کشیده و چشمهای خسته و لباس خاکیش دلم رو لرزوند. از همین امروز تصمیم می گیرم یک کار خیری را به نیت همین دوست شهیدم انجام بدم.